Zoals alle sprookjes, begint ook dit sprookje met                Er was eens ...

Er was eens een wijnkelder die goed gevuld was. Heerlijke wijnen van allerlei pluimage lagen broederlijk (of is het zusterlijk?) naast elkaar te wachten om gedegusteerd te worden. De ene zag er misschien al iets prijziger uit dan de andere maar jaloers op elkaar ... nee ... dat waren ze echt niet. Zelfs hun verschillende kleuren vonden ze een verrijking voor hun multiculturele wijn-familie.
Ze vroegen zich wel af wat er zou gebeuren eens ze hun inhoud hadden prijsgegeven en verder door het leven zouden gaan als 'leeggoed'. Ze wisten immers maar al te goed dat ze dan meestal ergens in een bak belanden om verder afgevoerd te worden.

Deze flessen hadden echter geluk want ze kregen een muzikaal 'tweede leven'. Met z'n vijven waren ze voorbestemd om mooie klanken te verspreiden en zo helemaal op te gaan in de natuur van hun omgeving. Een top idee waar ze helemaal blij van werden.

Met z'n vijven werden ze dan via een touwtje onderdeel van de flessenxylofoon die de handige 'fanfare-harry' in gedachten had. Ze kregen nog een 'hoedje' op zodat het water niet kon ontsnappen en iedereen werd voorzien van een eigen 'rugnummer'. Interessant om later te weten 'wie wie is' of beter 'wie welke noot is'.

Nog een stokje in de buurt om hen aan te tikken en hun concert kon beginnen. Bij elke tik maakten de flessen een muzikaal sprongetje omdat het hen lukte om zo mooi te klinken.

Maar helaas ... al snel bleek dat niet iedereen de flessenxylofoon op de juiste manier 'bespeelde'. Het begon met 'een hoedje' dat verdwenen was of een fles die op onverklaarbare reden haar inhoud (het water dus) was kwijtgespeeld. Geen nood want de 'handige harry' spoedde zich ter plaatse om de flessen uit hun lijden te verlossen en het instrument weer in topvorm te krijgen. Maar ... nog een keer ... helaas ... het duurde niet lang of het was weer van dat ... of eigenlijk niet 'weer' van dat maar 'meer' van dat. Deze keer geen verdwenen hoedjes of water maar flessen die spoorloos waren. Onze 'handige harry' snelde naar de wijnkelder om collega-flessen op te halen om de flessenxylofoon weer in al zijn glorie te laten blinken. Gevuld met water en voorzien van een 'hoedje' bengelden de nieuwkomers op het ritme van de wind zachtjes heen en weer aan hun touwtje, helemaal klaar om zich muzikaal te laten gaan.

Maar ... tja nog een keer ... helaas ... bij een volgende 'inspectie' bleken de flessen niet verdwenen maar wel helemaal stuk geslagen waarbij de glasscherven zich verspreid hadden tussen het groene gras. Niet echt veilig voor (groot)ouders die er met hun (klein)kinderen wandelen, voor een hondenliefhebber en zijn viervoeter, voor de banden van de fietsen of voor de talrijke schattige konijntjes die er hun nestje gemaakt hebben. Onze 'handige harry' zat met de handen in het haar en ging te rade bij het bestuur van de fanfare. Met pijn in het hart kon dat niet anders dan hem opdracht geven om de 'flessenxylofoon' te demonteren zodat de veiligheid voor iedereen die er passeert weer op en top is.